به گزارش ایسنا، لشکر۱۰ سیدالشهدا(ع) در عملیات «کربلای۲»با پنج گردان و با رمز «یا اباعبدالله الحسین ادرکنی» در منطقه عملیاتی «حاج عمران» عراق در محور شمالی جبهه جنگ وارد عمل شد و تا تاریخ ۲۵ /۷/ ۶۵ در منطقه باقی ماند. پس از اجرای موفقیت‌آمیز عملیات «کربلای ۱»، موسوم به «طریق‌القدس»، طرح‌ریزی و اجرای عملیات «کربلای ۲» در دستور کار قرار گرفت.

نیروهای ایرانی علاوه بر ایمان، تعهد و روحیه شهادت‌طلبی بالا از تجربه کافی در زمینه طرح‌ریزی، شناسایی و اجرای عملیات نیز برخوردار بودند. آزادسازی خرمشهر که هدف غایی سلسله عملیات‌های کربلا بود ایجاب می‌کرد که پیش از آن،شکست سنگین دیگری بر دشمن وارد آورده و نیروی قابل توجهی از قوای اصلی آن منهدم شود.

شناسایی‌های زمینی و هوایی حاکی از تمرکز بیش از حد نیروهای زرهی، مکانیزه و پیاده عراق در منطقه غرب کرخه و شوش بود. منطقه‌ای از دهلران در شمال تا «تنگ رقابیه» در جنوب به عمق ۷۰ الی ۸۰ کیلومتر در اشغال عراقی‌ها بود. هرچند عوارض حساس و نقاط مهمی در این منطقه وجود نداشت اما تهدید محور اندیمشک به اهواز و قرار داشتن شهرهای شوش، اندیمشک و دزفول در برد توپخانه‌های دشمن قابل تحمل نبود.

پیش از این و در آغاز یورش ارتش بعث عراق در مهرماه ۱۳۵۹، نیروهای خودی با بهره‌گیری از مانع طبیعی رودخانه کرخه به همراه تلاش دلاورانه توپخانه، هوانیروز و نیروی هوایی قهرمان ارتش نه تنها موفق به زمین‌گیر ساختن دشمن در غرب رودخانه شدند، بلکه با حفظ سرپل منطقه پل نادری، کرخه وشوش و گسترش آن با انجام عملیات‌های «کانال هندلی»، «تپه چشمه» و «انگوش» نیروهای قابل توجهی را در غرب کرخه مستقر ساختند.

عملیات «کربلای ۲» از جمله عملیات‌هایی است که درقالب عملیات متوسط رزمندگان اسلام دسته بندی شده و در اواخر سال چهارم جنگ انجام شد.

از جمله ویژگی‌های مهم این عملیات حضور یک گردان از اسیران داوطلب عراقی درزیر مجموعه «تیپ ۹ بدر» در این عملیات است که به نوبه خود برای اولین بار در طول جنگ این اتفاق افتاد.

دومین ویژگی شهادت شهید «محمود کاوه» فرمانده «لشکر ویژه شهدا» که آوازه شجاعت و دلاو مردی‌اش زبانزد همگان بود.